Obszary leśne i hodowla pszczół w lasach

Przed wiekami lasy swoim rozmiarem przewyższały znacznie dzisiejszy ich stan. Dla powstających i rozwijających się okolicznych osad dostarczały one cennego materiału budowlanego oraz opałowego. Lasy dębowe pełniły też funkcję… pastwiska dla świń. Natomiast świerki stanowiły idealne miejsce dla utworzenia dziupli (uli) dla dzikich pszczół. Miód pszczeli był na szeroką skalę opłacalny. W XVIII wieku na Ziemi Lęborskiej i Bytowskiej wprowadzono rygorystyczne przepisy odnośnie leśnego pszczelnictwa i wydobywania żywicy, ostro karane było kłusownictwo.

W Lęborku odbywały się specjalne targi miodowe – kupcy z odległych miast zaopatrywali się tu w ten cenny produkt. Jeszcze w XVIII wieku ich terminy były naniesione w kalendarzu. (Brüggemann).

Rozległe lasy były dla myśliwych wspaniałą okazją do polowań. Także biskup von Wolski korzystał z niej często (nawet w niedzielę!) w lasach należących do Osiek.

Lasy osieckie należały do trzech największych rewirów leśnych w powiecie lęborskim (rewir lęborski i lasy w okolicach Świetlina). Były to w przeważającej części świerki. Za czasów panowania Fryderyka Wielkiego wprowadzono kilka przepisów (instrukcja z 6 czerwca 1772 r. oraz regulamin leśnictwa z 8 czerwca 1780 r.). Zobowiązywały one m.in. do zalesiania, przeprowadzania przecinek, regulowały zasady dzierżawy, skrupulatnie były notowane straty i dochody. Drewno spławiano też drogą wodną do Łeby i stamtąd odtransportowywano je na zamówienie do odległych miejscowości.