Smolarnia i huta szkła
Nietrudno jest się domyśleć, że w smolarni gotowano smołę. Dawniej używano też pojęcia: pędzić smołę. Jest to bardzo stara metoda produkcyjna. W specjalnym piecu przez wiele dni rozgrzewano i „przetapiano” wykarczowane pnie sosen oraz szyszki. Była więc to smoła drzewna, a nie jak dzisiaj ta, otrzymywana z węgla kamiennego bądź brunatnego. Wykorzystywano ją m.in. do smołowania dachów pokrytych papą i do uszczelniania burt łodzi rybackich. Innym produktem smolarni był węgiel drzewny. Dostarczał on energii w piecach cegielni oraz huty szkła. Z jednego pieca można było uzyskać na raz 30 beczek smoły drzewnej (H. Ulrichs). Smolarnia należała do Osiek. Jednym ze znanych z nazwiska pracowników smolarni był Walk z Lubiatowa (ur. 1827 r.) – jego syn, Hermann Walk był sternikiem łodzi ratunkowej.